Kroniki Czarodziejów - Rozdział 3

-Rozdział 3-

T

ydzień minął z prędkością huraganu. Eilen przygotowywała się do podróży z Nigelusem po różdżkę. Mieli wyruszyć do samej stolicy. Dziewczyna była oniemiała, gdy mag oświadczył jej, że zacznie uczyć jej Mistrzostwa od razu. Nauki teoretyczne sprawiały jej nie lada trud. Czarodzieje dzielili się na trzy kasty, czyli Mistrzostwa: Gestu, Słowa, Myśli. Ci ostatni władali taką magią jakiej mistrzom gestów się nie śniło.

*

Księżyc schował się za ciemnymi obłokami chmur. Srebrne gwiazdy, mając kaprys zakamuflowały się za dużą chmurę. Było ich cztery - Anabell, Sytyra, Hoha, Barnaba. Sprawowały władzę nad niebem od wieków.

Nigelus i Eilen spokojnie dotarli na dużą polanę i rozłożyli obóz. Czarodziej nałożył prowizoryczne osłony na nieproszonych gości, i zapaliwszy ognisko udał się na spoczynek. Eilen zaś patrzyła w ogień i miała baczenie na wszystko dookoła obozu. Czary działały na wszystko, prócz srebra. Wystarczyło, że ktoś w zbroi znajdzie się w pobliżu magii, a zaklęcia traciły na swych gusłach.

Pachniało świeżymi narcyzami i lawendą. Świerszcze cichutko grały w zaroślach i gdyby nie to, że dziewczyna była pod wpływem napoju energetycznego z lubością położyłaby się i zasnęła upojona nietuzinkowym powietrzem.

Znajdowali się blisko stolicy. Halenshire mieścił się zaledwie milę stąd. Ale bramy zamknięte zostały o północy. Do świtu stolica będzie zamknięta.  Dziewczyna zastanawiała się nad czarodziejami.

Teraz nie będzie jak kiedyś. Żyła całe szesnaście lat jako człowiek. Było jej trudno, a teraz może ludzie zaczną czuć do niej respekt. Dziewczyna wyciągnęła przed siebie dłonie, by je ogrzać.

Nigelus miał wziąć ją na nauki. W Dalruan, a raczej za jego granicami znajdowała się Strefa Pałacowa. Eilen poczuła ukłucie w sercu, które zaczęło ściskać ją od środka. Jest tak blisko swojej matki. Czy ona kiedykolwiek się nią interesowała? Czy myśli o niej? O babce?

Podłożyła do ogniska. Słyszała jak Nigelus charkota. Nigdy, by nie pomyślała, że będzie tak zżyta z czarodziejem. Starzec miał dla niej nieskończone pokłady cierpliwości. Odpowiadał na każde jej pytania. Był mentorem jej mrzonek

Eilen podniosła się z wygodnego posłania i przemyła twarz w strumieniu opodal. Powieki same się jej zamykały, chociaż nie czuła zmęczenia.

Słyszała szum wody, wiatru i spadających liści. Słyszała... kroki. Ludzkie. Wpierw pomyślała, że to Nigelus, ale ten smacznie chrapał w namiocie pod rozłożystym dębem.

Spojrzała w niebo na tarczę osłonną. Ta powoli zanikała, pozostawiając po sobie okruchy szkarłatnego pyłu. Dziewczyna ruszyła do obozu. Gałązki malin i róż wpijały się jej w nogi.

Wbiegła na polanę. Zaczęła mocno szturchać Nigelusa, gdy wygon zaszyły srebrzące się strzały. Jedna za drugą wpadały to w ziemię, to w ognisko.

- Najemnicy! - wychapał Nigelus. Wyszedł z namiotu. - W imieniu Rady Czarodziejów  Granitewoodu nakazuję wam opuścić broń.

- A więc to ty jesteś sprawcą tych zaklęć ochronnych? - Zapiał banita ubrany w srebrną kolczugę. W dłoni dzierżył długą szpadę. - Psia mać! Dwójka moich ludzi ledwo trzyma się na nogach! Toć to zbrodnia! Kehir, bierz ich. Starca zabij, dziewczę do Księżycowego Domu.

Nigelus wyciągnął dłonie przed siebie.

- Będziemy się bronić. Oboje jesteśmy czarodziejami.

Eilen nie czekała, aż tamci zaatakują. Sięgnęła po sól i otoczyła obóz tak szybko, że tamci nie zdążyli do niej dobiec.

- Eilen, jest mały problem - rzekł Nigelus. - Krąg nie powstrzyma strzał.

- Teraz mi to mówisz?!

Dwójka banitów wykrzywiło się w grymasie uśmiechu. Wyciągnęli łuki i chwilę potem ciszę przerwał syk cięciwy.

- Tueri! - Nigelus działał błyskawicznie. Magiczna tarcza znów ich otoczyła. Wiedzieli, że nie mają szans.

- Słyszałem o was, wiedźmy - ryczał jeden z nich. - Nie możecie nam nic zrobić. Takie macie zasady...

- Które można nagiąć.

Tarcza już po chwili nie wytrzymała pod naciskiem strzał. Pękła i rozsypała się. Byli bez szans.

- Eilen, na chwilę ich powstrzymam a ty uciekaj! Rozumiesz to? Dostań się stolicy i znajdź sklep z różdżkami. Wtedy idź do Szkoły Magii i powiedz, że cie przysyłam.

- Nie ma mowy, nie zostawię cię! Oni cię zabiją! - Eilen uchyliła się przed strzałą.

- Poradzę sobię. Raz... Dwa... Trzy... Teraz!

Polanę zasypała lawina ognia. Temperatura podskoczyła gwałtowanie. Nigelus zataczał kręgi rękami tworząc coś na kształt spirali. Po chwili Eilen wybiegła z kręgu przez otwór egzystujący tylko dla niej. Wbiegła w las, słysząc świsty strzał i krzyki najemników. Te zaklęcie było wielce potężne.

Dziewczyna biegła. Przebijała się przez chaszcze liści. Nadal odczuwała piekielne ciepło. Biegła i biegła. Wkrótce znalazła się w pobliżu wiosek otaczających stolicę. Pierwsze promienie słońca przebijały się już przez drzewa, a ranne ptaki powoli zbierały się do zagrania swego hejnału.

Eilen poczuła się zmęczona. Napój przestawał działać. Nie spała dwie noce z rzędu. Podróżowali przez Puszczę Defiańską, a tam zaklęcia Nigelusa, by im nie pomogły, toteż musieli być oboje czujni. 

Słaniając się na nogach dotarła do bram miasta. Dwaj strażnicy w lśniących kolczugach wpuścili ją dopiero wtedy, gdy oświadczyła, że jest czarodziejką, a nie biedaczką. Pokazała im certyfikat rozpoczęcia nauk.

Ulice Halenshire'u były zasypane ludźmi chodź słońce dopiero wychyliło się zza gór. Jedni sprzedawali żywności, inni ubrania, a jeszcze inni prosili o denary. Eilen splotła włosy w koka. Szukała tego przeklętego sklepu. Zrezygnowana zatrzymała nielicho wyglądającego starca.

- Przepraszam pana, nie chcę sprawiać kłopotów, ale czy wskaże mi pan drogę do Różdżkarza? - zapytała najmilej jak mogła.

Mężczyzna wzdrygnął się. Wskazał krótką uliczkę obok. Dziewczyna kiwnęła głową i udała się we celowe miejsce. Myśli w jej głowie były naprawdę okropne. A co jeżeli Nigelus nie żyje? Właśnie kona z myślą, że może jego uczennica zawróci, by mu pomóc?

Czuła się winna. Postanowiła, że zaraz po odwiedzeniu Szkoły Magii wyśle wiadomość psychiczną. Nigdy tego nie robiła, lecz podobno pierwsze zaklęcia są bezpieczne.

Dziewczyna weszła do sklepu. Złotawy dzwonek zakołysał się oznajmiając, że przyszedł klient. Starzec w aksamitnym fartuchu odstawił na bok soczysty befsztyk i przywitał się z Eilen.

- Witaj moja droga. Co cię sprowadza do mojego sklepu? – Nie czekając na odpowiedź zniknął na zapleczu.

Eilen usiadła na krześle pod oknem i zmierzyła izbę wzrokiem. Promienie rannego słońca wślizgiwały się przez otwarte okno wraz ze świeżym powiewem wiatru. Duży, drewniany kontuar piętrzył się pod ścianą. Dwie, wypalone świece stały na stoliku zastawionym kartkami. Drzwi na zaplecze zablokowane były Linią Przejścia – magiczną kreską z kamieni energetycznych.

Mężczyzna wyszedł z zaplecza z iskrzącą czerwonym światłem długą różdżką. Przysiadł na taborecie przy stole i zagaił dziewczynę:

- Siadaj, dziecko. Zaraz wybierzesz coś dla siebie. – Wskazał krzesło przed sobą. Milen zdjęła płaszcz i usiadła obok sprzedawcy. – Zwą mnie Andalver i jak wiesz jestem różdżkarzem. Zanim przejdziemy do tej całej ceremonii wprowadzę cię wpierw w teorię.

Eilen przytaknęła głową. Do tej pory nie studiowała różdżkarstwa. Usadowiła się wygodniej.

- Różdżki biorą się z Białej Krwi, ta zaś wypływa z Jeziora Charitibus. Ta magiczna esencja zostaje poddawana obróbce. W mojej pracowni przez siedem dni i siedem nocy określam kształt kamienia jaki zacznie egzystować pod koniec roboty. Wtedy to właśnie dobieram metal, który współpracować będzie z kamieniem. Są dwa rodzaje metalów: stały i płynny. Ten drugi może przybierać postacie jakie sobie tylko zażyczysz. Kolejną ważną rzeczą jest zamoczenie różdżki w wodzie do czasu aż ostygnie. – Starzec pogładził pieszczotliwie różdżkę. – Pytasz zapewne po co ja ci to opowiadam. Dlatego by oszczędzić ci wstydu na egzaminach, moja droga. – Klasnął w ręce. – Do roboty, zatem!

Ujął różdżkę, i wypowiedziawszy zaklęcie tak powoli zawirowała w powietrzu, kreśląc enigmatyczne znaki. Łagodny szept przeszedł izbą i po chwili ustał.

- Cóż. Masz zadatki na Mistrzynię Słowa, nie ma co. Moja różdżka wskazała na  opal. Jedną z tych posłusznych i potężnych. Stała dla twojej wiadomości.

Starzec zniknął raz kolejny na zapleczu i przyniósł różdżkę. Dziewczyna ujęła opal i wpadła w trans.

*

Oto nadchodzi służebnica ciemności

Ta która oszuka światło. Należeć będzie do inności.

I złączy się z kochankiem

Zrodzona  wraz z krwawym porankiem.

Stanie się czarodziejką jakiej świat nie zna.

Za prawdę powiadam Wam oto zegzystowała się Następczyni, Cesarzowa Mroku

Apokalipsa Regnyry. Apokalipsa Bogini Seledynu

*

Opadła na drewnianą posadzkę. Opal roztrzaskał się o kontuar.